Woensdag, 10 januari 2017.
Het kostte wat moeite, maar de beloning was er ook naar. Op een goed moment voel je in je botten dat je moet vertrekken en dat had ik gisteren. Het had gedooid en ‘s nachts geregend en een beetje elfstedenrijder weet dat regen slecht is voor ijs. De afstand tot de geul waar de ijsbreker doorheen gegaan was, bedroeg slechts 40 m. Dus het moest kunnen en na een paar dagen dooi zou de vorst weer toeslaan. Het viel uiteindelijk behoorlijk tegen. Het ijs was 6 cm. dik; ik kon me er niet doorheen duwen en rammen zou me teveel schade opleveren. Gelukkig was het wel heel bros; je kon het van boven af makkelijk kapot rammen. Maar dat hield wel in, 50 cm. opschuiven, het ijs rond de boot los rammen en dan weer 50 cm. opschuiven. Al met al duurde dit meer dan 4 uur. Daarna heel langzaam door het losse ijs op het pad van de ijsbreker tot ik uiteindelijk om 4 uur ‘s middags in de baai was. Daar was een heel kalm windje, een vlak zeetje en een prachtige zonsondergang. Hier heb ik even uitgebreid van genoten.
Later, gelukkig net voor donker, bleek dat er op de baai ook nog velden met brokken ijs dreven. Ik heb dan ook vrij snel een ondiep plekje opgezocht en heb het anker laten zakken.
Nu vaar ik voor de monding van de Potomac langs. Eén van de prachtige namen die je hier tegenkomt.
