Dinsdag, 10 oktober 2017.
De mast is onderweg. Dat wil zeggen, vandaag wordt het onderste deel van de mast, het deel dat vervangen moet worden, van Amsterdam naar Montreal gevlogen. Vandaar gaat het per vrachtwagen naar Halifax. Als het goed is komt het hier eind deze week aan. En de man die hier de verschillende delen aan elkaar en op de boot moet monteren staat in principe in de startblokken. Het transport had nog wat voeten in de aarde, vooral omdat expeditie bedrijven niet of zeer traag reageerden met het afgeven van offertes. Transport over zee zou nog weer twee weken langer duren. Dus als alles goed gaat, volgens de huidige planning zou ik eind volgende week weer kunnen zeilen.
Het orkaan seizoen is tegen die tijd waarschijnlijk wel over. Aan het eind van dat seizoen hebben de orkanen de nijging om langs de Amerikaanse oostkust naar het noorden te trekken. En dan hebben ze er hier dus last van. Maar dat zou dus voorbij moeten zijn eind oktober, november. Wat blijft zijn natuurlijk de gewone stormen en de kou. Het laatste kan je je op kleden. Bovendien beleven we hier een zeer warme herfst. Het is bijna altijd zonnig en ’s middags rond de twintig graden. Wat betreft de stormen is het een kwestie het weerbericht goed in de gaten te houden. Ik wil hier vandaan naar de omgeving van Boston; een oversteek van een dag of twee. Goed te overzien dus. Daarna de Long Island Sound naar New York en via de Inner Coastal Waterway de warmte tegemoet.
Afgelopen week ben ik met een huur auto naar New Found Land geweest. Even een andere omgeving dan Halifax. Veel mensen hier hebben net als ik het boek “Kolonie van onvervulde dromen” (The colony of unrequited dreams) over Joey Smallwood gelezen. Dit is een geromantiseerd verhaal over de man die een belangrijke rol gespeeld heeft in de aansluiting van New Found Land bij Canada en de eerste premier werd van deze Canadese provincie. Veel anekdotes over dit eiland en met name St. Johns komen voor in dit boek, dat meer waarheid schijnt te bevatten dan ik eerst had gedacht. Dankzij dit boek was St. John’s op mijn bucket list gekomen. En terecht bleek. Een andere attractie het Gros Morne National Park waar ik een stuk door de bergen en de herfst kleuren gelopen heb. Prachtig dat felle rood en geel tegen het donker groen van de naaldbomen.
Een ander hoofdstuk zijn mijn contacten met de antroposofische gemeenschap ter plaatse. Er is hier een leesgroep waar ik twee keer bij aanwezig kon zijn. De eerste keer bij de Michaels viering en de tweede keer bij een reguliere bijeenkomst. Deze had een leuke opzet. We begonnen met een gemeenschappelijke maaltijd en daarna werd er een lezing van Steiner besproken. Naast mij was er een bestuurslid van de Canadian Antroposophical Society aanwezig, die in Toronto woont en om een andere reden in Halifax was. De situatie van deze vereniging is wel totaal anders dan in Nederland. Niet alleen zijn er veel minder leden, ze zijn ook over een veel groter gebied verspreid. Canada is 240 keer zo groot als Nederland en er wonen 2 keer zoveel mensen.
Halifax begin ik zo langzamerhand ook wel een beetje te kennen. Zo weet ik bijvoorbeeld waar ik fatsoenlijke Nederlandse kaas en dropjes kan kopen. Op de boerenmarkt staat zaterdag morgen een man die oorspronkelijk uit Soest komt en op het Corderiuslyceum in Amersfoort heeft gezeten en nu een boerderij in Nova Scotia heeft.
Ondertussen wordt er natuurlijk ook aan de boot geklust. Er zijn zonnepanelen geïnstalleerd en er wordt gewerkt aan andere lijogen voor de fokkenschoten. Naast tietallen andere klusjes.
Wat nog op het programma staat is een bezoek aan de Symphony Nova Scotia aanstaande donderdag in de Rebecca Cohn Auditorium. Alexina Louie: Music for a Celebration, Brahms: Violin Concerto, Dvořák: Symphony No. 8. En volgende week een ijshockey wedstrijd. IJshockey is nog endemischer in de Canadese samenleving dan voetbal in Nederland. Iedere man heeft het in zijn jeugd gespeeld. Dus een live wedstrijd hoort er wel bij als je tweeëneenhalve maand in dit land bent.
