Dinsdag, 13 februari 2018.
Bij zo’n lange oversteek kom je op een gegeven moment in een soort toestand terecht, waarbij de dagen sneller voorbij gaan. Overdag lees je wat, soms is er wat te doen aan de zeilen of anderszins aan de boot, je geniet van golven en wolken en een enkele keer van een vliegende vis. Als het donker werd ging ik eten maken, het verorberen en redelijk snel daarna naar bed. Met de wekker op een uur. Dan kwam ik mijn bed uit, dat wil zeggen ik kroop vanachter het slingerzeiltje vandaan en trok schoenen aan, keek of alles goed ging, deed wat er gedaan moest worden en ging weer slapen met de wekker op een uur. En dat zo door tot het licht werd.
De aandachtspunten waren:
– De koers: de boot werd gestuurd door de Ariës windvaan en draaide mee met de wind. Met name ook op het laatste stuk zou er wind en stroming vanuit het oosten komen, dus ik wou zeker niet te ver naar het westen afdwalen.
– De windsterkte: over het algemeen werd ik wakker als deze veranderde, of als de boot ongunstiger op de golven kwam te varen.
– Andere schepen: een paar keer per dag kon ik op de AIS zien dat er een vrachtschip binnen 30 nm. in de buurt was. Eén keer kwam er één recht van voren en zou dicht, 0,5 nm. aan stuurboord langs varen. Dit schip heb ik opgeroepen met de vraag wat de bedoeling was, waarop het zijn koers verlegde en de minimum afstand 5 nm. werd.
– Algehele inspectie of het allemaal wel goed ging. Over het algemeen was dat het geval.
Het grootste deel van de tocht was het halve wind, met golven van 3,5 m. hoog. Deze golven werden door de wind stuk gewaaid, waardoor er continue veel zout water druppels in de lucht zaten. Een natte bedoeling dus. En koers en golven samen maakte het ook een nogal knobbelige bedoeling.
Maar eigenlijk ging de tocht zeer voorspoedig en kwam ik na acht dagen aan in de meest oostelijke haven aan de zuidkust van Guadeloupe, Saint Francois. Wrakken op de kant en in de haven lieten zien dat de orkaan ook hier zijn sporen had nagelaten.
Inmiddels ben ik in Point á Pittre en zijn Hugo en Petra gearriveerd. Dankzij carnaval waren vandaag de winkels dicht en kunnen we morgen pas verder naar Ile des Saintes, net ten zuiden van het hoofd eiland. We konden daardoor wel de “to do list” aardig inkorten. Het is hier heerlijk weer, warm met een verkoelend windje en af en toe een regen bui.
Ik denk er ernstig over om nog een jaar in dit gebied te blijven en dan ook Suriname en Midden Amerika aan te doen. De komende maanden ga ik rustig hiervandaan naar Sint Maarten en Grenada en de tussen liggende eilanden. Ik heb nog geen opstappers, dus…..
