Woensdag, 14 maart 2018.
Stel je voor, je hebt je leven lang je land bewerkt, je vee verzorgd, je at wat het land je bracht, je hebt nooit leren lezen of schrijven. En dan ineens word je gedwongen je boerderij, je vee, zelfs je land achter te laten en wordt je geëvacueerd naar een ander land, 7000 km. verderop, een ander klimaat, een andere cultuur. Dit was de grootvader van degene die me een lift gaf op Montserrat overkomen. De reddingswerkers hadden hem moeten dwingen mee te komen. Ook zijn vader was boer en alles kwijt dankzij de uitbarsting van de vulkaan. Nog steeds is meer dan de helft van het eiland afgesloten. Te gevaarlijk, want de vulkaan kan ieder moment opnieuw actief worden. Montserrat heeft nu nog maar 5000 inwoners, de andere helft woont in Engeland.
De mensen op Montserrat zijn buitengewoon vriendelijk. Liften is heel eenvoudig, als je je hand opsteekt stoppen ze. En zelfs als je niet je hand opsteekt stoppen ze vaak om te vragen of ze je kunnen helpen. Ze rijden dan rustig met je het halve dorp rond om te vinden wat jij zoekt.
Van de vulkaan zelf heb ik dus weinig gezien, want je mag niet in de buurt komen en hij zat dik in de wolken. Wel heb ik dus dankzij gesprekken met bewoners iets meegekregen. ’s Avonds ben ik naar een Calypso competitie geweest, 8 kinderen tussen 8 en 14 zongen ieder twee liedjes met een bepaald ritme en werden beoordeeld en er was een winnaar. Ik was hierop gewezen door een Engels echtpaar die met hun in november in Cherbourg aangeschafte aluminium zeilboot voor onbepaalde tijd waren vertrokken. Gedurende een paar weken zeilde met hun mee een vrouw uit Amsterdam, van origine alt violiste, maar nu manager van een muziekgezelschap die een jaar vrij had genomen om liftend de zeeën te bezeilen. Ze was in Barcelona begonnen en nu dus in de Caraïben beland.
In onderstaande kaart van het eiland is alles onder de rode lijn verboden gebied:
