22 september bericht van Bart

Vrijdag, 22 september 2017.
En dan moet je je een maand of langer in Halifax amuseren. Hierbij spelen een aantal zaken een rol.
In de eerste plaats komt natuurlijk de reparatie van de mast. Er zijn hier veel mensen die iemand weten die de geknipte persoon, of het beste bedrijf is om me daarbij te helpen. Je moet dan een keus maken welke weg je gaat bewandelen, zonder dat je alle informatie hebt. Maar uiteindelijk is het dan het belangrijkste dat je een keus maakt en aan het eind weet je dan of het de goede was. Een bepalende factor was dat om de mast te repareren een nieuw stuk van hetzelfde profiel als het bestaande nodig was, maar dat dat in deze omgeving niet voorhanden was. Evenmin als een profiel voor een nieuwe mast. En bij deze omgeving moet je denken aan 4000 km, of zoiets. Uiteindelijk maakt het dan niet zoveel uit of iets uit Vancouver moet komen of uit Nederland. Het enige is, dat het een stuk lastiger en duurder is om een mast van 14 m te vervoeren dan een stuk van 5 m.
Al vrij snel na de breuk had ik contact opgenomen met Diem van Heukelen van Neutmast, die de mast in december had gemaakt, om hem te vragen wat de mogelijkheden waren om tot een goede oplossing te komen. Deze is nu een vervangend stuk voor het onderste deel van de mast aan het maken, inclusief een interne kous, zodat het bovenste deel nadat het recht is afgezaagd daar overheen geschoven kan worden. Dit deel, dat eerst uit Frankrijk moest komen wordt volgende week naar Halifax verscheept, waar het dan twee weken later aankomt.
Ook had ik natuurlijk de verzekeringsmaatschappij geïnformeerd en deze kwam na een paar dagen, toen we al onderweg waren naar Halifax, met een surveyer. Deze heeft contact gelegd met een bedrijf die dat deel van het werk aan de mast dat hier moet gebeuren kan gaan uitvoeren. En met een zeilmaker om enige reparaties aan de zeilen te verrichten.
Een andere mogelijkheid was geweest om de mast 1800 km. Naar Toronto te transporteren naar een masten-maker, die een relatie was van een kennis van een clubgenoot uit Muiden, die hier een paar jaar geleden was geweest. Deze masten-maker kon ij echter niet vertellen hoe, wanneer en tegen welke kosten hij de klus zou klaren. Dat was voor mij teveel een duik in het ongewisse. Hoewel hij het misschien wel heel goed en snel had gefikst.
Voor het repareren van de mast moest ik tot nog toe wel regelmatig wat doen, de zeilen wegbrengen, een tekening maken van het onderste deel, transport mogelijkheden uitzoeken, mensen bellen etc.

Een ander aspect van het leven hier is het persoonlijk transport. De Royal Nova Scotia Yacht Squadron ligt op een mooie plek, maar wel een stuk buiten het centrum. Er komt hier één keer per uur een bus langs, tot acht uur ’s avonds. Daarna is het een uur lopen naar en drie kwartier lopen van de dichtstbijzijnde bushalte. Het verschil in tijd zit hem erin, dat je in het ene geval tegen de berg op loopt en in het andere eraf. Dit geeft ook aan, waarom fietsen, en zeker op een vouwfietsje, hier niet een heel aantrekkelijke optie is. Wat ik nog wel eens doe is heen de bus nemen en dan terug fietsen. Lekker de berg af. Om één of andere reden ligt de Squadron namelijk op zeeniveau. Al met al is het ergens naar toe gaan een geduld vragende kwestie.

Een zeilboot heeft de eigenschap, dat er altijd wat te klussen valt. Behalve de zaken die met de mast te maken hebben, ben ik onder andere bezig met het plaatsen van zonnepanelen en het veranderen van de leiogen van de fokkenschoot.

Wat erg leuk was, het bezoek van Wendelien en Marcel vorige week. Wendelien is huisarts in het therapeuticum in Amersfoort en is met haar partner vanuit Boston vier weken aan het rondtrekken. We hebben samen aan het Waterfront, één van de toeristische attracties hier gegeten. Ze hebben op de Triakel gelogeerd en de volgende dag hebben we een wandeling gemaakt langs de kust bij Sambro, iets verder naar het zuiden. Erg gezellig.
De andere laptop die ik sinds een kop koffie heb doet het uitstekend, behalve het programma AutoCad Lt. Ik ben hierover in email contact met hun, maar dat kost blijkbaar enige tijd. De tekening van het onderste deel van de mast kon daar niet op wachten. Gelukkig had ik inmiddels een plaatselijke architect leren kennen, Syd Dumaresq, en bij hem mocht ik even een workstation gebruiken. Het gevolg is, dat hij me heeft uitgenodigd om komend weekend mee te gaan naar zijn huisje in de buurt van Lunenburg, zo’n 80 km ten westen van hier. Er wordt wel verwacht dat ik wat timmerwerk aan de schuur ga verrichten.