Vrijdag, 23 maart 2018.
Ieder eiland hier kent zijn eigen horror story, de een nog heftiger dan de ander. De hurricane van Sint Maarten en de vulkaan van Montserrat hadden we gehad.
Aangekomen op Dominica afgelopen maandag moest ik me weer inchecken bij de douane en daar heen lopend viel het me al op dat 90 % van de gebouwen beschadigd was. Exact een half jaar geleden die dag had categorie 5 hurricane Maria het eiland getroffen. De wind was zo heftig, dat ook de bladeren van de bomen gewaaid waren en veel bomen omgewaaid waren. En dat terwijl ze de gevolgen van Erica nog niet te boven waren gekomen. Erica was een orkaan met vooral regen en dus overstromingen waardoor veel bruggen en wegen waren weggespoeld. De dag na aankomst kon ik me bij andere zeilers aansluiten die in een busje een rondrit over het eiland gingen maken. De verwoestingen overal waren indrukwekkend. Op het programma stond ook het bezoek aan een chocolade fabriek. Het proces werd ons uitgelegd, maar de, overigens kleinschalige fabriek, lag stil. Doordat de bladeren van de bomen waren gewaaid waren er ook geen cacao bonen.
De eerste ankerplek bij Montserrat was bij Saint Pierre in het noorden. Saint Pierre was tot 8 mei 1902 de meest mondaine plaats van het Caraïbisch gebied, het werd het Parijs van de Caraïben genoemd. Maar de naast gelegen vulkaan barste toen aan de zijkant uit met een bal van gas, rook, as, stenen, etc. met een temperatuur van 2500 C. Binnen 69 seconden was er niets meer van de stad en haar 26.000 inwoners over. Behalve één man die wegens dronkenschap was opgesloten in een kerker met hele dikke muren. Er is nu een nieuwe stad gebouwd op de ruïnes. Hier en daar is nog wat te zien. Van het oude fort en het oude theater bijvoorbeeld.
Nu lig ik in Le Marin in de Zuidoost hoek. Dit is een plek waar veel zeilers voorzieningen schijnen te zijn. Er liggen hier duizenden zeilboten voor anker.
