Zondag, 26 november 2017.
Het ene seizoen is voorbij en het andere begint.
De Shelburne Harbour Yacht Club is al volledig in winterslaap. Alle boten en steigers liggen op de wal en het clubhuis is gesloten. Ik lig dus aan de gemeente kade tegen een paar vissersboten aan. En die maken zich juist op voor het kreeften seizoen, dat morgen begint.
Een andere tegenstelling. Gisteravond liep ik het dorp in om te kijken of er iets van zaterdagavond vreugd te beleven was en zag bij de Yacht Club een heel stel auto’s staan. Dus ik erheen om te kijken of er toch iets te doen was. Vanuit het volstrekt donkere en gesloten gebouw hoorde ik muziek komen. Toen ik uiteindelijk de ingang had gevonden bleek dat de ruimte achter de Yacht Club een theatertje was waar een uitvoering werd gegeven. Het was een voorstelling over een geromantiseerd waar gebeurd verhaal van twee jongens die samen opgroeiden en in de onafhankelijkheidsoorlog tegen de Amerikanen gevochten hadden. De ene als een zogenaamde Black Loyalist, die de vrijheid belooft was als hij mee zou vechten. Een belofte die niet nagekomen werd. De ander werd later gouverneur van een van de provincies. Uiteindelijk wist die toch de invrijheidsstelling te bewerkstelligen. In de zaal bleken meerdere afstammelingen van Black Loyalist te zitten. Na afloop nog even staan napraten met een van de plaatselijke pastors en een arts.
Dat was een andere ervaring dan ik in Indian Harbour had. Waar mijn anker ging krabben en het windkracht 9 woei, of de volgende ochtend toen ik met windkracht 7 aan het zeilen was. Gelukkig wel schuin van achteren. En de mast hield het goed. ’s Middags en de volgende dag was het prachtig weer, zonnetje, rustig windje.
Om de goden niet te veel te tarten denk ik hier tot dinsdag te blijven, dan om Cape Sable heen een haventje verder te schuiven, om donderdag de oversteek naar Maine te maken.
