7 september bericht van Bart

Donderdag, 7 september 2017.
Na 450 mijl motoren sinds Corner Brook zijn we in Halifax aangekomen.
Om het verhaal compleet te maken zal ik eerst wat vertellen van de tussenstappen en daarna van de verdere ontwikkelingen.
Het is onbegrijpelijk, in ieder geval voor iemand uit het drukbevolkte Nederland, dat het hier zo uitgestorven is. Het Bras D’Or Lake is een prachtig gebied in het noordelijke deel van Nova Scotia. Maar gedurende een hele dag varen kom je 3 boten tegen. In de marina van St. Peter liggen er nog wel een paar. Maar om geld uit te sparen zijn we aan de kade bij de sluis gaan liggen. De sluis om weer op open water te komen en die inmiddels gesloten was.
De volgende ochtend bleek dat het hebben van geen mast ook zijn voordelen heeft. De bij de sluis gelegen brug behoefde nog wat onderhoud en daar hadden wij dus geen last van. We waren 2 uur eerder door dan de andere zeilboten. Over een spiegelgladde zee zijn we langs Canso, via een binnendoor route naar Whitehead gevaren en hier eerst aan de gammele steiger gaan liggen, maar later vluchtend voor de muggen voor anker gegaan. De bloedsporen zitten nog op het plafond.
De depressie die op open zee voor veel wind zou zorgen, zou volgens de voorspellingen geen invloed hebben op de wind langs de kust. Dit bleek een vergissing te zijn. Veel wind en vooral veel golven en dat met een deklast van wat rondhouten deden ons naar binnenvluchten. Zo kwamen we terecht in Drum Head Harbour. Hier was echt helemaal niets te beleven. De posbode kwam af en toe langs. We konden wel het weerbericht bellen en die spraken over korte perioden met rustig weer, afgewisseld met perioden met harde wind, vooral tegen. De eerste periode van rustig weer hebben we gebruikt om in Liscombe te komen, een baai waar we voor anker zijn gegaan, en daarna hebben we het genomen zoals het kwam en zijn we er recht tegen in naar Halifax gestampt. Hier kwamen we zaterdag morgen om 6 uur aan bij de Royal Nova Scotia Yacht Squadron.
We troffen het, zaterdag en zondag was het weekend en maandag Labourday. Dus we hadden alle tijd om uit te rusten. Maandag nog wel contact gehad met Neutmast, de mastenmaker in Nederland en de surveyer van de verzekeringsmaatschappij kwam langs, samen met een plaatselijke mastenmaker. Het grootste probleem is, dat er in ge wijde omgeving geen geschikt mastprofiel voorradig is. En in ieder geval het onderste deel van de mast moet vervangen worden. Dus voorlopig is het plan, dat Neutmast de materialen voorbewerkt opstuurt en dat dan hier één en ander in elkaar gezet wordt. De vraag is alleen hoe lang het gaat duren, want ik zou toch wel graag voor de winter naar het zuiden vertrekken.
Ondertussen heb ik dus alle tijd om Halifax te leren kennen. De mensen hier zijn bijzonder vriendelijk en hulpvaardig. Ook kan er natuurlijk geklust worden. Bijvoorbeeld zorgen dat mijn laptop weer functioneert. Dat is even wat minder sinds er een kop koffie inclusief koffiedik over het toetsenbord is gegaan. Reden ook waarom dit bericht even op zich heeft laten wachten.
Iets anders waarover wellicht diegene die mij via marinetraffic, of een dergelijk kanaal, volgden zich hebben verbaasd is dat ik vaak niet te vinden was. Maar de antenne die dat mogelijk maakten zat boven in de mast en de huidige (nood)antenne zit slechts op 3 m. boven het water.
Op het moment dat ik dit bericht af had en wou gaan versturen werd er op de boot geklopt. Het was Richard, die Wouter eergisteren met laptop naar een computer reparatie bedrijf gebracht had en mij nu op kwam halen om de zaken verder af te handelen. Vervolgens met hem en zijn vroegere baas, een architect geluncht.