Het is mooi dat ik vrij veel naar het oosten het gebied van de Kuna indianen, bij ons bekend als de San Blas archipel ben ingestoken. In dat deel komen minder toeristen en de dorpen zijn nog authentieker dan in het westelijke deel. Dat maakt het tot een bijzondere ervaring zo’n dorp te bezoeken. En de afgelopen dagen heb ik er twee bezocht, Tupbak op Isla Pinos en Achutupu, op het gelijknamige eiland. Als je aankomt varen zie je de huizen, gemaakt van bamboe hout en palmbladeren daken, beide grijs als riet op Nederlandse daken, opgefleurd door een enkel zinken dak, maar vooral kleurige vlaggen en kleding die te drogen hangt. Nadat je een plek hebt gevonden voor je dinghy aan één van de vele privé steigertjes, met uitgeholde boomstam boten, loop je willekeurig het dorp in, eigenlijk zonder te weten wat je te wachten staat. Je ziet veel mensen, klein, kleurig en buitengewoon vriendelijk, iedereen roept één of meermalen Olà. De mannen t-shirt en broek, de vrouwen dragen prachtig kleurig geborduurde klederdracht. Helaas willen ze niet gefotografeerd worden. Maar het meest bijzondere zijn de reacties van de kinderen. Voor hen ben je echt een belevenis. Sommige kruipen wat angstig in elkaar, maar veel, vooral meisjes, vinden het leuk om je uit te dagen, raken je hand aan, spuien hun enkele woordje Spaans dat ze kennen, hollen achter je aan. En sommige jongens willen gewoon dat je mee doet met een balspelletje. Communicatie is verder lastig, want de meest praten alleen Kuna en als ze al een woordje Spaans kunnen, dan helpt dat niet, want dat spreek ik niet. Overigens is het leven voor de Kuna heel eenvoudig, een enkel huis heeft een zonnepaneel, verder is er geen elektriciteit, geen telefoon, behalve 2 openbare telefooncellen, wel water. ‘s Ochtends vroeg zag je ze met uitgeholde boomstammen, met soms een buitenboordmotor, soms een zeiltje, soms alleen een peddel naar de vaste wal gaan, om hun perceeltjes te bewerken, of gaan vissen.
De Kuna hebben tegenover de Spanjaarden en de Panamese overheid hun vrijheid en zelfstandigheid bevochten en leven nu volgens hun eigen tradities, ook ten aanzien van bestuur. Het hele gebied is collectief eigendom van hun. Ooit heb ik in een kinderverhaaltje gelezen over een indianen stam waar kokosnoten het betaalmiddel waren, welnu dat zijn de Kuna. Iedere Kokospalm is dan ook van iemand en je mag geen kokosnoot meenemen, ook niet als hij op de grond ligt.
Op weg van Cartagena naar de San Blas eilanden heb ik bij de Islas del Rosario een dag besteed aan het verwijderen van de kokkels die in de baai van Cartagena weelderig waren gegroeid op onderwaterschip en schroeven. Vervolgens 2 dagen uitgetrokken om de oversteek naar Panama te maken, wat geen overbodige luxe was, want met name het tweede deel was er heel weinig wind en nu kon ik rustig aan doen.
Ook hier is weinig wind en vaak ook nog tegen. Omdat ik niet alles wil motoren, doe ik korte afstanden in lange dagen. Nu op weg naar Snug Harbour, vandaar in twee etappes naar Porvenir.
