Zaterdag, 15 juni 2019.
Voor ik een zeegat uitga heb ik altijd wat plankenkoorts, of misschien moet je zeggen golvenkoorts. Dat gaat altijd over zodra ik aan het varen ben. Deze keer was het sterker dan anders. Dat zou er natuurlijk mee te maken kunnen hebben dat het nu de langste overtocht ooit betrof, maar ook de weersverwachtingen zouden een rol gespeeld kunnen hebben. Niet dat er nu direct stormen voorspeld werden, maar voor de eerste week was de verwachting veel bewolking, regelmatig regen en dus veel veranderingen in windrichting en -sterkte. Dit weer type was al begonnen de dag voor vertrek terwijl ik “Boom plantation” bezocht. Hier zijn veel filmopnames gemaakt, onder andere voor de serie “North and South”. Boeiend om daar te lopen waar vroeger de slaven woonden. Charleston zelf, hoewel een stuk aardiger dan veel andere Amerikaanse steden, viel na Savannah een beetje tegen. Van de oude sfeer zoals die in de films naar voren komt is uiteraard weinig meer te merken. De moderne tijd heeft ook hier een nieuw sausje over de oude stad gelegd, meer dan in Savannah.
De weersverwachting voor de eerste week is grotendeels uitgekomen, wat geleid heeft tot veel zeilhandelingen. Ook in sommige nachten. In principe ga ik met de kippen op stok en zet de wekker op een uur, zodat ik na een uur kan kijken of er andere sachepen in de buurt zijn, of dat de zeilen bijgesteld moeten worden. Vervolgens ga ik dan weer een uur slapen. Ook wordt ik vaak wakker als er veranderingen zijn. Dit houd ik vol tot het weer licht wordt en dan slaap ik overdag ook nog een paar keer. Normaliter blijf je zo redelijk uitgerust, tenzij er ‘s nachts veel werk aan de winkel is. Dan moet je erna wat inhalen. Door soms weinig wind is het ook niet zo snel gegaan als ik gehoopt had, maar ik heb toch, zonder al te veel problemen, ca. 40% van de afstand afgelegd..
