Maandag, 28 mei 2019.
Je kan ijzer niet met handen breken. Dat is de afgelopen maanden wel gebleken. Toen ik hier in Stuart Florida aankwam dacht ik zeker voor eind april weer door te kunnen. Helaas het mocht niet zo zijn. De nieuwe mast ging vlot genoeg, die lag al ruim anderhalve maand te wachten. Het maken van de nieuwe wantputtings was het probleem. De eerste smid kon de volgende week langs komen en ze de week erna maken. Maar na het langskomen hoorde ik niks meer van hem en nam hij de telefoon niet op. Toen ik bij hem langs ging en hem vroeg of er iets aan de hand was, werd hij boos en wilde niet meer voor me werken. De tweede kon er meteen aan beginnen, maar dan moest hij wel tekeningen hebben en toen ik die gemaakt had, bleken ze elektronisch te moeten zijn, maar hij had wel iemand die dat kon. Nou ja twee weken later bleek dat het niet alleen ellen lang zou duren, maar dat ook de kwaliteit te wensen over zou laten. Iets wat je met dit onderdeel niet kan hebben, zoals was gebleken. Uiteindelijk zijn ze door een bedrijf, onder regie en toezicht van lasexpert Sebastian de Groot (www.lasconsult.nl), in Nederland gemaakt en opgestuurd. Daarna uiteraard de nodige vertraging door gerommel tussen de douane en UPS. Maar nu zijn ze klaar, gemonteerd en met epoxy aangegoten. De mast is inmiddels geplaatst, de zeilen aangeslagen en diverse andere klussen aan mast en zeilen geklaard. Ik ben nu na een ankerstop in Fort Pierce onderweg naar Savannah. Een historische stad in het noorden van Georgia.
Dus heb ik me drie maanden in Stuart mogen amuseren. Nou is het zo, dat de masten-maker en de bovengenoemde smeden allen ruim een half uur fietsen hiervandaan zetelen en dat er periodes waren dat ik iedere dag toch wel één van hun bezocht in een poging de voortgang te bevorderen. Dus daar was je dan al gauw een halve dag mee bezig. Ook de winkels waar je spullen voor de boot kan kopen en de Wallmart liggen op ongeveer dezelfde afstand. En er is altijd wel wat aan de boot te doen.
Op een goed moment had ik bedacht om met de zeilboot in een paar dagen naar West Palm Beach te varen, daar een concert bij te wonen en dan weer terug te varen. Helaas begon iedere keer na een paar uur varen het temperatuur alarm van de motor te piepen, wat ik ook probeerde. Zodat ik net verder gekomen ben dan Peck Lake. Daar ben ik toen maar een paar dagen blijven liggen en heb er een mooie strandwandeling gemaakt. Het heeft er wel toe geleid dat ik de onderliggende oorzaak van verschillende problemen met de koeling heb gevonden. Het oplossen daarvan heeft me ook weer enige tijd beziggehouden.
Omdat ik in de buurt was, 150 km, leek het me aardig om een lancering van een raket op Kennedy Space Center bij te wonen. Ik dus een kaartje kopen voor een tribune op veilige afstand. Echter de lancering werd uitgesteld. Bij de volgende poging had ik een auto gehuurd om er zo dicht mogelijk naar toe te rijden. Ook deze werd helaas afgelast. Bij de derde poging had ik de wekker gezet om in ieder geval vanaf mijn schip te aanschouwen wat er op deze afstand te zien was. Op het bewuste tijdstip zag ik inderdaad een gloeiend streepje omhoog gaan, vervolgens een oplichtend wolkje toen de eerste trap afgestoten werd, waarna één gloeiend stipje terugviel naar de aarde en een nieuw gloeiend streepje verder omhoog en naar het oosten achter de wolken verdween. Vanaf deze afstand was het weinig spectaculair.
De marina organiseert af en toe een social event, een pot luck, een quiz, of een film avond met gratis pizza. Ook was er op een goed moment een talent show waar allerlei gasten hun kunsten ten gehore brachten. Me afvragend wat ik hier zou kunnen inbrengen was het enige wat ik kon bedenken dat ik een presentatie over de bouw van mijn boot zou kunnen houden. En het kwam zo uit dat ik dat op de avond van mijn verjaardag heb gedaan. Voor een inmiddels flink geslonken publiek, want de meeste gasten overwinteren hier en gaan ergens eind april terug naar hun zomer verblijf ergens in de USA of Canada. Maar er waren een stuk of twintig mensen en het was een hele gezellige avond en ook later kreeg oik nog via verschillende wegen complimenten.
Ondertussen raak je ook gewend aan des lands eigenaardigheden. De mijlen lange goederentreinen met twee locomotieven ervoor, met tussen hun in een olie tender. Dag en nacht hoor je hun harde getoeter. De hagedissen die voor je fiets het fietspad over rennen met hun kenmerkende pas. Er zijn drie soorten, kleine groene met een rechte staart en met een krul staart en oranje groen gekleurde. Het leven in het water, waar je soms opschrikt van het geluid van de ademhaling van dolfijnen, of het springen van vissen. En natuurlijk de Amerikanen met hun ongemeende hartelijkheid. Als je iemand tegenkomt is de standaard begroeting: ”How are you doiing today”. Het is niet de bedoeling dat je hier serieus op ingaat. Meestal zeg je iet als “Oh I am good” en vervolgens stel je dezelfde vraag. Maar gelukkig bleken de meeste mensen toch heel hartelijk te zijn. Abortus en de huidige president waren de voornaamste onderwerpen van gesprek als je het niet over zeilen had.
Al vrij snel had ik een Amerikaanse sim-kaart zonder data limiet aangeschaft. Hierdoor was ik niet alleen goed bereikbaar voor smeden en masten-makers, maar kon ik ook uitgebreid Netflixen. En hier heb ik dankbaar gebruik van gemaakt. Oude series en veel films. Hierbij selecteerde ik vooral uit de categorieën “Films op basis van waargebeurde verhalen” en “Bekroonde films”. Zo heb ik menig klassieker kunnen bekijken, weet bijvoorbeeld eindelijk wie er bang is voor Virginia Wolf.
