Woensdag, 5 december 2018.
Bij het wakker worden ’s ochtends wordt je getrakteerd op een aubade door de plaatselijke Bandar Log en later op de ochtend kan het zijn dat er een kaaiman achter de boot zwemt. Maar veel gevaarlijker wordt het niet.
De week in de San Blas archipel was geweldig en heb ik toevallig helemaal goed aangepakt. Ik ben redelijk ver in het oosten begonnen, waar weinig toeristen komen en de dorpen nog authentiek zijn en in het meer westelijke deel ben ik naar de eilanden verder uit de kust gegaan, waar bijna niemand woont en je dankzij water, zon, palmen, strand, een echt Caraïbisch gevoel krijgt: rust tot in je botten.
Bij de Linton Bay Marina ben ik ingeklaard in Panama. Hiervoor moest ik ook naar Porto Bello. Daar zie je hoe de Panamezen anders met hun erfgoed omgaan dan de Colombianen. Deze door de Spanjaarden gefortificeerde stad was geheel verwaarloosd. Zonde.
Inmiddels lig ik Shelter Bay Marina aan de Atlantische kant van het Panama kanaal. Je ligt hier behoorlijk in de rimboe. Twee keer per dag gaat er een bus op en neer naar een winkelcentrum in Colon. In de stad zelf schijnt niets te beleven te zijn, dus daar ben ik verder niet geweest. Wel ben ik de afgelopen dagen met de bus naar Panama City geweest en dat was heel interessant. Als je met de boot in een plaats aankomt is deze en soort anker punt en ga je met deze als uitgangspunt de stad verkennen. Als je met de bus aankomt, die je afzet en weer wegrijdt heb je niet zo’n vast punt. De eerste dag is dan altijd even zoeken en je weg vinden in die stad. Die eerste dag wel de oude stad met de regeringsgebouwen bekeken en die was mooi. De tweede dag naar het uitgebreide gedeelte met de wolkenkrabbers geweest, dat was interessant. De grens met de wijken van veel mindere kwaliteit was scherp. Gebieden met een kwaliteit daar tussen waren die waar de resten van het Amerikaanse beheer over de kanaal zone zien, met barakken, een airstrip en andere militaire objecten zich bevonden. De Miraflores sluizen in het Panama kanaal waren natuurlijk boeiend, met de passage van een cruiseschip, maar ook van twee catamarans.
De meest positieve ervaring was echter het Bio Diversity Museum. Niet alleen het gebouw, van Frank Gehry, dus goed, maar ook de expositie over Panama als verbinding tussen noord en zuid nadat deze twee continenten aan elkaar gegroeid waren en tussen Amerika en de rest van de wereld na de komst van de Europeanen, was interessant en mooi ten toon gesteld en voorzien van vele vriendelijke, Engel sprekende gidsen.
Morgen ga ik weer door. Ik heb het idee dat dit een laatste rustpunt is voor een lange periode tussen eilanden, op zee en in Cuba, gebieden met minder internet, winkels en dergelijken.
