Donderdag, 14 juni 2018.
Dushi is denk ik een echt Bonaire woord. Het is eigenlijk niet te vertalen, maar het betekent iets als lief, zacht, lekker, mooi, schattig, goed, fijn, prettig, zoet, aardig, vriendelijk, zoetig, liefje, schatje, snoep, snoepje, zoetje… En het is zeer van toepassing op Bonaire. Vanaf de eerste blik die ik op dit eiland liet vallen had ik het idee, wat een lief eiland is dit, toen kende ik het woord dushi nog niet. Na alle voornamelijk houten gebouwen op de andere Caraïbische eilanden met, hun in de tropische zon, zeer snel afbladderende verf is de voornamelijk van steen opgetrokken bebouwing van Bonaire een verademing.
Het dushi van Bonaire staat in schril contrast met de reputatie van Venezuela. Dit geld op het moment als een “no go zone” en komende van Grenada heb ik dan ook een grote bocht naar het noorden gemaakt en af en toe mijn AIS uit gezet in verband met mogelijke piraten opererend vanaf de Venezolaanse kust. Gelukkig heb ik daar niet mee te maken gehad.
Alle mooring boeien voor de westkust van Bonaire waren bezet en je mag daar niet ankeren omdat je dan het koraal beschadigt. Dus was ik verplicht om in een haven te gaan liggen. Eén van de redenen om niet te lang op dat mooie eiland te blijven. Wat echter nog op mijn bucket list stond was duiken en daar is Bonaire de uitgelezen locatie voor. Dus ik heb een kennismakingscursus van een morgen gedaan, eerst theorie, dan 20 min. In het zwembad en vervolgens 50 min. Tussen de vissen en de koraal. Een mooie ervaring die wellicht nog weleens een vervolg krijgt.
Curaçao is een ander verhaal. Het is veel meer een steeds eiland, maar met wel een mooi centrum aan weerszijde van de ingang van het Schottegat. Een deel ervan staat ook op de werelderfgoed lijst. Ik lig zelf in een marina in een baai meer naar het oosten, het Spaanse water. En het is op dit eiland heel gezellig, ik werd zeer hartelijk ontvangen door mijn jaarclubvriendje Marten Boven en zijn vrouw Hanneke, hij heeft me het hele eiland rond gereden en door mijn zeilvereniging vriendje, de Amersfoorters Jan van Donselaar en zijn vrouw Ruth, hij kent de weg in de wereld van de zeilerij hier op zijn duimpje.
Vandaag stap ik op het vliegtuig naar Nederland. Tot eind augustus laat ik de zeilboot aan zijn lot over. De afgelopen dage ben ik dus vooral bezig geweest hem hiertoe te prepareren, schoonmaken, zeilen afslaan en dergelijken.
Dit houdt ook in dat er tot september geen nieuwe bijdrage aan het blog zal verschijnen.
